miércoles, 17 de noviembre de 2010

O ti e o Min

Cavilando baixo a luz da lúa, dinme conta da túa presenza. Oh, canto te esperei! Pensando canto tempo me queda nesta vila, onde o ti e o min non é máis que un asubío do vento. Cando só sei pensar na nada e nada devolveume un suspiro. E ti que vés comigo toda a tarde, reflectido no espello escuro da miña alma. Cóntame, cóntame cando darei o meu último suspiro. Lévame polos ventos de cidades de lonxe. Lévame polos mares de Ítaca, ata atoparme, ata atoparte. Nun recuncho do bosque, a fada faloume de ti, da túa cara, do teu sorriso. Que belo pensei! Canto tempo houbese esperado ata atoparte! O sei. Síntoo. Xa non queda tempo!




--------------------------
Pensando bajo la luz de la luna, me dí cuenta de tu presencia. Oh, cuanto te esperé!Pensando cuanto tiempo me queda en esta ciudad, donde el tú y el yo no es más que un susurro del viento. Y tú que vienes conmigo toda la tarde, reflejado en el espejo oscuro de mi alma.Cuentame, cuentame cuando daré mi último suspiro. LLévame por vientos de ciudades lejanas. llévame por los mares de Ítaca, hasta encontrarme, hasta encontrarte. En un rincón del bosque, un hada me habló de ti, de tu cara, de tu sonrisa. Qué bello pensé! Cuanto tiempo hubiese esperado hasta encontrarte. Lo sé. Lo siento. Ya no queda tiempo!

3 comentarios:

  1. Este texto de prosa está lleno de una enorme lírica. El tú y el yo encontrándose a solas en una misma persona. Precioso recurso.
    Un beso

    ResponderEliminar
  2. ¡Siempre hay más tiempo que vida! ¡Adelante!

    Te quiero, bella :D

    ResponderEliminar
  3. Hola Dede... puedo observar que le das a varios estilos. Me gusta la forma y la estructura como desarrollas, los pensamientos, esos fotogramas, que como dice Ana... en este caso, escribes con un lirismo -quizás por el otoño gallego- que siempre nos hace inspirar con mucha melodía y melancolía.

    Moitos bicos dende Lucus Augusti.

    ResponderEliminar